Az önce aramızda "veda yazısı" olarak adlandırdığımız şeyi okudum. Pek bir şey hissetmemekle beraber; (aslında her cümlenin sonuna hitap kelimeleri koymak istiyorum ama biliyorsun, herkesin okuduğu bir yazıya onları yazmam) aklıma senin söylediğin bir şey geldi. Şöyle demiştin: "Beni bırakamazsın çünkü artık gidecek yerin yok."



Hayır; gidecek yerim var.

Sen varsın.

Hayalin var.



Asla kaçamazsın benden. Çünkü sen uzakta filan değilsin, çok yakında aksine; şu ismini söylerken deli gibi atan kas yığınının içinde.



Aptal... Senden asla vazgeçmeyeceğim.



Ve ben verdiğim sözleri tutarım; ve ayrıca vaatleri de... (Aynı Domanlıların yaptığı gibi, verilen vaatler yerine getirilir. Tabi bu da benim aptallığım, ne diye bir şey vaat ederim ki?..)



Kısaca, gitsen bile (tanrım; gerçekten de tamamen gitmekten bahsediyorum!) benden kaçış yok. Gerçi kaçmak istemediğini belirtmiştin...



Şunu saçmalıyorum işte:

Ne yaparsan yap, ne dersen de her acı ve rezalet durumunda, her türlü ihanet ve vazgeçilme karşısında, tüm gurur bir kenara bırakılarak; sonsuza dek senin olarak kalacağım.

Bütün o öteki saçmalıkları boşver; gerçek olan bu...